Een werknemer komt elke dag precies op tijd op haar werk. Toch wordt ze op staande voet ontslagen, omdat in het personeelsreglement staat dat ze minimaal tien minuten voor het begin van haar dienst aanwezig moet zijn. Wie een werknemer op staande voet wil ontslaan, moet daarvoor een dringende reden hebben. Een van die dringende redenen voor ontslag volgens artikel 7:678 BW is bijvoorbeeld dat de werknemer ‘hardnekkig weigert te voldoen aan redelijke bevelen of opdrachten, hem door of namens de werkgever verstrekt’. En volgens de werkgever, een bedrijf dat is gespecialiseerd in het uitbaten van webshops, is dat hier het geval. Hoewel ze al is gewaarschuwd, weigert de werknemer om standaard tien minuten voor aanvang van haar dienst op haar werk te komen. De werkgever acht dit noodzakelijk voor een naadloze overgang van de ene dienst op de andere. De regel staat daarom ook in de huisregels die alle werknemers moeten ondertekenen voordat ze hun handtekening onder hun arbeidsovereenkomst zetten.
De werknemer ziet de kwestie heel anders. In haar ogen stelt haar werkgever zich volstrekt onredelijk op. Hij eist wel dat iedereen elke dag tien minuten te vroeg aanwezig is, maar betaalt daar geen cent voor. Als ze opnieuw wordt berispt omdat ze naar de mening van haar leidinggevende niet vroeg genoeg aanwezig is, zegt ze: ‘Dan ontsla je me toch.’ Dat laat de werkgever zich geen twee keer zeggen. Binnen de kortste keren ligt er een brief op de mat: de werknemer is op staande voet ontslagen. Hoewel ze al snel weer een andere baan heeft, piekert de werknemer er niet over om zich neer te leggen bij het ontslag op staande voet. Ze vraagt de kantonrechter om het ontslag op staande voet te vernietigen en haar werkgever te veroordelen tot het doorbetalen van het loon tot de datum waarop de arbeidsovereenkomst correct is beëindigd. Ook wil ze dat haar werkgever de wettelijke transitievergoeding en een billijke vergoeding betaalt.
Oordeel van de kantonrechter
De kantonrechter is het met de werknemer eens dat er geen redelijke grond is voor een ontslag op staande voet. Het kan de kantonrechter niet schelen of de werknemer heeft getekend voor de huisregels met daarin de verplichting om zich tien minuten voor de aanvang van de dienst te melden bij haar leidinggevende. De werknemer was altijd stipt op tijd aanwezig voor haar dienst en was dus hooguit een paar minuten later aanwezig dan haar werkgever wenselijk achtte. Als de werkgever werkelijk vindt dat die tien minuten daarvoor van wezenlijk belang zijn, dan moet hij daarvoor betalen. Het betreft dan reguliere werktijd. Maar kennelijk acht de werkgever dat niet nodig. De kantonrechter concludeert dan ook dat het blijkbaar nou ook weer niet zo heel erg nodig is dat iedereen eerder aanwezig is. Het feit dat de werknemer dit weigerde, is daarom niet dermate ernstig dat dit een ontslag op staande voet rechtvaardigt.
Vergoeding
Omdat het dienstverband op 2 september 2020 niet rechtsgeldig is geëindigd, heeft de werknemer recht op een vergoeding wegens het niet in acht nemen van de opzegtermijn. Dit houdt in dat zij op een vergoeding die gelijk is aan het loon tot en met het einde van het dienstverband bij een regelmatige opzegging, in dit geval 1 november 2020. De kantonrechter wijst haar daarnaast de wettelijke transitievergoeding toe en een billijke vergoeding. Omdat partijen het erover eens zijn dat het dienstverband – hoewel onrechtmatig – is geëindigd per 2 september 2020, kan de loonvordering niet worden toegewezen (bron: PW).
ECLI:NL:RBLIM:2020:8802
